MUZEUM KSIĄŻĄT LUBOMIRSKICH WE WROCŁAWIU

Idea projektu Muzeum Książąt Lubomirskich wywodzi się ze szczególnego kontekstu jego lokalizacji. Budynek ma z jednej strony stworzyć charakterystyczny znak, mocną formę architektoniczną, a z drugiej strony jego przeszklony hall-dziedziniec, wokół którego ukształtowano wnętrza ma za zadanie zespolić w ideową całość Muzeum i sąsiadujące z nim budynki: Bibliotekę Zakładu Narodowego im. Ossolińskich i kościół uniwersytecki. Rozcinający bryłę dziedziniec jest najważniejszym wnętrzem muzealnym, u jego podstawy umieszczona jest Panorama Lwowa, a czołową ścianę wieńczy odkuty w kamieniu kartusz herbowy rodu Lubomirskich. Kolejnym elementem o znaczeniu symbolicznym jest znak herbowy Szreniawa, ustawiony obok głównego wejścia do Muzeum. Planuje się, że w tym betonowym elemencie – swoistym lapidarium – zatopione zostaną kamienie i cegły wydobyte ze starych murów zamków i pałaców Lubomirskich.

Funkcja została czytelnie podzielona. Sale wystaw czasowych i stałych (wraz ze skarbcem) zlokalizowano na I piętrze (piano nobile), parter został wykorzystany jako miejsce ekspozycji Panoramy Lwowskiej, tam też zlokalizowane zostały dodatkowe pomieszczenia obsługi zwiedzających (informacja, kasy biletowe, księgarnia, sklep z kawiarnią, sale dydaktyczne i audytorium). Dojazdy techniczne zaplanowano od ulicy Fredry, a wejście główne od Ossolineum. Wzdłuż Placu Uniwersyteckiego rozmieszczono kolejno księgarnię, sklep muzealny, kawiarnię oraz sale dydaktyczne. Na piętrach II i III umieszczone zostały biura i pracownie konserwatorskie, a na IV, najwyższym piętrze zlokalizowano magazyny. Na poziomie -1 zlokalizowano zaplecze techniczne budynku, garaże zajmują pozostałą część powierzchni na kondygnacji -1 i całą kondygnację -2.